Kimberley Teelen kwam al jong in aanraking met de uitvaartbranche. ‘Ik maakte in de privésfeer verschillende uitvaarten mee, die niet altijd even persoonlijk waren. Dan werd er tijdens een speech over een meneer gesproken, terwijl er een mevrouw in de kist lag. Dat bleek uiteindelijk dé trigger voor mij om dit werk zelf te gaan doen.’
Draai gevonden
Toch koos Kimberley niet meteen voor de uitvaartbranche toen ze van school kwam. ‘Ik heb eerst een opleiding tot secretaresse gedaan, maar dat bleek toch niet helemaal bij mij te passen. Hetzelfde gold voor de baan bij een zaak die gespecialiseerd is in consumentenelektronica. Ook daar kon ik mijn draai niet echt vinden. Toen ik op een gegeven moment het aanbod kreeg om met een uitvaartverzorger mee te lopen, greep ik die kans meteen aan. Een halfjaar lang. Onbetaald. En toen trad ik in dienst bij een uitvaartonderneming in en rond Den Haag. Daar ben ik 5 jaar gebleven en daarna heb ik nog eens 5 jaar bij een andere werkgever in de uitvaartbranche in het Oosten van het land gewerkt. Sinds kort ben ik hier in dienst’, somt Kimberley op.
Geen taboe meer
In de tien jaar dat Kimberley werkzaam is in de uitvaartbranche heeft ze veel zien veranderen. ‘Ik denk dat vooral de mensen zelf veranderd zijn. Hun wensen zijn veel uitgesprokener’, realiseert ze zich. ‘Je ziet uitgebreidere PowerPointpresentaties en er wordt niet meer standaard gekozen voor een zwarte rouwauto maar juist voor een uitvaartbus of -fiets. De dood is geen taboe meer.’
Indrukwekkend
Op de vraag of haar een bepaalde uitvaart is bijgebleven, kan Kimberley niet kiezen. ‘Wat het meeste indruk maakt zijn denk ik toch de uitvaarten van kindjes. Of van mensen van mijn eigen leeftijd die zijn overleden aan een ernstige ziekte of door zelfdoding. Dat komt dan ineens wel heel dichtbij’, klinkt het zacht. ‘Maar ik heb ook een keer een uitvaart meegemaakt van een oudere mevrouw van 97. Toen hebben we een hele dag met een uitvaartbus door het land gereden langs de plaatsen waar ze allemaal gewoond had en waar haar man begraven lag. We zijn die dag om 7.15 uur vertrokken en ik was pas om 22.00 uur thuis. Ook dat was een heel indrukwekkende dag.’
Laatste stukje
‘Geen werkdag is voor mij hetzelfde. Het moment van de melding tot iemands uitvaart is het laatste stukje. En dat laatste stukje kun je maar één keer doen. Het gaat over een herinnering die de nabestaanden de rest van hun leven meenemen. Om daaraan bij te dragen, ervoor te zorgen dat dát goed gaat, dat is een dankbaar moment. Het is bijzonder om zo’n hele week te mogen optrekken met de nabestaanden. Ze nemen je mee in het leven van hun dierbare. Ze geven iets uit handen. Dat vind ik heel mooi om te mogen doen.’
Genieten
‘Dit werk maakt je wel heel erg bewust van het leven. Mensen van mijn leeftijd gaan maar door en door en door. Ik ben door mijn werk meer een mens van de dag geworden, want je weet nooit of morgen je gegeven is. Dat heeft mij heel erg veranderd. Ik sta meer stil bij de kleine dingen in het leven. Ik ben voorzichtiger geworden en geniet van veel meer dingen. Gewoon lekker op de bank zitten met mijn man en ons dochtertje van 2. Ja, daar kan ik intens van genieten. Leven in het nu, want je weet niet of je morgen weer wakker wordt.’
Persoonlijker
‘Ik zit hier echt op mijn plekje’, besluit Kimberley haar verhaal. ‘Dit werkt zó veel fijner dan de grote onderneming waar ik voorheen in dienst was. Daar was het allemaal zo massaal. Hier is het veel persoonlijker, en dat past meer bij mij. Nee, hier wil ik voorlopig niet meer weg.’
